Dokter Rossi

Het heeft even geduurd maar uiteindelijk heb ik dan psychologie. Ik vind het fijn vrijuit met een psycholoog te kunnen praten. Praten met een psycholoog is toch anders dan praten met collega-predikanten.  Daar komen er veel van langs. Heel veel. Bij enkelen ben ik geneigd om me vooral vroom en netjes voor te doen. ‘Denk aan je rem’, zei Mattanja al. ‘Je kunt er niet zomaar alles uitflappen pap’. Ik let erop! Ik ben alert.
Gelukkig niet bij allemaal, dus niet altijd en overal. Er zijn predikanten die langs komen als vriend. Dat ze preken op zondag, is bijzaak.

Maar goed. 

De psycholoog, die ik vooraf dokter Rossi noem, blijkt een heel aardige mevrouw. Ik hoef me dus niet vromer of netter voor te doen dan ik ben.  Ik kan vrijuit praten over de spanningen die ik ervaar in het werk. Ze heeft geen benul van homostandpunten, ambtsvisies, vertalingen, berijmingen, drammers, betweters, heiligen, onheiligen, enz.  

‘Elk nadeel heb z’n voordeel’.  

Met haar praat ik door over de vreugde, maar ook over wat dwars zit, de moeilijkheden en de tegenstand die ik ervaar. Het vergelijken met andere predikanten; de ontevredenheid die er overal heerst, over frontale aanvallen en ‘messen in de rug’ en hoe ik daar zelf mee omga. En zij hoort de klaagzang aan en begrijpt mij. Tenminste: zij geeft in ieder geval het gevoel mij te begrijpen door mij mijn gekleurde verhaal te laten doen. Het doet weldadig aan.
Zij luistert! ‘Ze begrijpt mij!’. ‘Daar komt natuurlijk het beeld van dokter Rossi vandaan’, schiet door mijn hoofd. ‘Misschien lijk ik wel meer op een Gooische vrouw of Martin Morero dan ik wil weten’.