Hydrotherapie en Theudas

Op mijn rooster staat ’09.00 uur Hydrotherapie 1’. ‘Daar zal wel zwemles mee bedoeld zijn’, denk ik. De avond ervoor zet ik de wekker op 07.45. Zodoende heb ik tijd genoeg om rustig m’n zwembroek aan te doen, te ontbijten, m’n tanden te poetsen en naar het zwembad te rijden. ’s Morgens moet ik namelijk vaak een beetje haasten. Je kunt ook zeggen dat ik traag ben. Altijd al geweest.  Als kind al, tot ergernis van mijn vader.

De wekker gaat. ‘Alleen maar m’n zwembroek en badjas aan en ontbijten. Het lijkt wel vakantie.’ denk ik. Er blijken alleen geen croissantjes bij het ontbijt te zijn. Wel een ei.

Op de gang vraag ik aan de verpleging om m’n zwembroek goed vast te maken. Stevig veters strikken lukt namelijk nog niet. 

Een goed uur later blijkt in het zwembad de broek strak genoeg, maar het zwemmen niet te lukken. Borstcrawl of schoolslag blijken iets van vroeger. Omdat ik mijn linkerarm niet kan bewegen. Zelfs drijven op m’n rug, wat ik op het Lac de Sainte Croixzo goed kan, blijkt niet te lukken. Ik zink. Langzaam, maar toch. Eerst m’n benen en dan snel de rest.

Gelukkig zijn er schuimbuizen, zwembadnoedels die je onder je armen en je hoofd kunt buigen, zodat je toch op je rug kunt drijven. In de Intermarche in Aups vond ik dat altijd domme dingen voor verwende kinderen. Hier ontdek ik dat ik er in Frankrijk naast zat. 

In het bad van 6 bij 12 meter kan de diepte mechanisch geregeld worden. Die is zo ingesteld (1,60) dat je overal kunt staan. Je hoeft dus geen 2,50 te zijn om het hoofd boven water te houden. 

Hydrotherapie blijkt therapie in het water te zijn. In mijn geval: in het water van de ene naar de andere kant lopen. Dat is al moeilijk genoeg, omdat je maar één tegel breed ‘mag’ lopen. Het voelt als een soort lopen op de hoge balk, of een omgekeerde bank. Daar was ik als kind al geen ster in. Gelukkig kan ik ongezien smokkelen en van één, twee of drie tegels maken.

Het lopen bestaat uit variëren in grote en kleine stappen; zijwaarts stappen, enz.

In het zwembad ontdek ik dat het eigenlijk best meevalt met me. Ik kan namelijk zelfstandig het water in en uit. Hier ontdek ik dat er mensen zijn die helemaal verlamd zijn en het water in- en uit getakeld moeten worden met een kraan. Ze drijven op meerdere zwembadnoedels en hebben constant begeleiding van een instructeur in het water. Dat heb ik niet nodig. ‘Raar dat je jezelf altijd vergelijkt’, denk ik. ‘Ik ben middelmaat’, is de volgende gedachte. En tegelijkertijd denk ik ‘Wie wil middelmatig zijn? Willen we niet allemaal iets bijzonders, iets speciaals zijn?’

Het doet me denken aan dominee Poort die in het voorbijgaan ooit zei: ‘Ken je Theudas? Nee?! Die dacht dat ie wat was^[1]. Belachelijk!’

---

^[1] ‘Want vóór deze dagen stond Theudas op, die zei dat hij wat was, en hij had een aanhang van ongeveer vierhonderd man; maar hij is omgebracht en allen die naar hem luisterden, zijn verstrooid en tot niets geworden.’, Handelingen 5:36, HSV.