Facebook

Soms word ik een beetje moe van mezelf. Soms word ik een beetje moe van Facebook. Soms word ik weer moe van mezelf omdat ik moe word van Facebook. ‘Je doet het jezelf aan. Je kunt er toch van af?’, zeg ik dan tegen mezelf. ‘Ga er dan van af, joh. Nu!’.

Bijvoorbeeld na deze vakantie. Kom je thuis, heb je weer tig vriendenverzoeken. Die accepteer je dan maar, omdat je denkt ‘Weigeren komt wel heel arrogant over, misschien zit hij of zij in een gemeente waar ik ooit preekte. Of hij/zij heeft iets met migrantenkerken’. Goed, je klikt dus op accepteren en al snel komt via Messenger bericht ‘Hallelujah, zegen van God. Ik zorg voor arme kinderen en heb geldproblemen’. Of ik maar even wat over wil maken. ‘God zal het belonen.’ En ik denk dan weer ‘Stel dat het echt zo is. Dan ben ik de rijke man, terwijl arme Lazarus…’.

Via Messenger krijg ik soms ook de raarste berichten binnen. Van grote erfenissen die vrijkomen – en of ik maar even wil reageren – tot verzoeken tot kortdurende, heftige relaties. Van vrouwen en mannen. Dat komt vast omdat alleen de foto’s waar ik voordelig op sta op Facebook komen.

Soms irriteer ik me ook op Facebook aan berichten. Soms aan personen. Soms aan beiden. Soms denk ik aan de episode over Facebook van South Park. Meestal gaat dat allemaal weer over. Reageren op Facebook doe ik bijna niet meer. Soms heb je het idee als dominee in een val of discussie gelokt te worden ‘Vind je ook niet dat?’, ‘Jij vindt zeker ook wel dat…’.

Soms denk je ‘Wat profileren mensen zich toch. Ze zijn wel heel erg tevreden met zichzelf’ of ‘Hij/zij weet het allemaal wel heel goed’. Soms ook ‘Hij/zij heeft het wel heel goed’.

Soms denk ik ‘Vraag ik niet te veel aandacht voor mezelf? Er zijn wel ergere dingen dan een herseninfarct. Wil je zelf niet te veel in de spotlights staan? Is het niet te veel egotripperij? Zie mij eens, de verlamde, zielige dominee!’.

Kortom, Facebook kost me ‘tijd en energie’.  Misschien wel ‘te veel’. 

Soms word ik een beetje moe van mezelf. Soms word ik een beetje moe van Facebook. Soms word ik weer moe van mezelf omdat ik moe word van Facebook.

Maar het is ook leuk om op Facebook een beetje bij te houden hoe het met iedereen gaat. Te lezen van vrienden, te lezen van familie. Te lezen van gemeenteleden, te lezen van oud-leerlingen, bruiloften, geboortes. Van muziek en concerten. Facebook is ook handig voor Acoustifest, de contacten. En… zonder Facebook geen Messenger. Messenger is ook handig voor de eerste contacten met artiesten.

Soms word ik een beetje moe van mezelf. Soms word ik een beetje moe van Facebook.
Soms word ik weer moe van mezelf omdat ik moe word van Facebook.

Al vond ik het de laatste maanden wel fijn om mijn blog op Facebook te delen. Of mensen dat leuk vonden, heb ik me niet eens afgevraagd. En daarom dacht ik. ‘Als ik nou eens alleen mijn blog bij houd. Iedereen die echt geïnteresseerd is, kan dat lezen op https://glismeijer.com. Dan heb ik geen Facebook meer nodig. Dan kan de Facebook app van mijn telefoon en dat geeft mij rust’. ‘Of maakt dat juist onrustig?’.’ De blog wordt uiteindelijk veel via Facebook gelezen. Veel meer dan via LinkedIn. Daar word ik trouwens soms ook een beetje moe van. Van Insta trouwens ook. Maar dat allemaal terzijde.

Soms word ik een beetje moe van mezelf. Soms word ik een beetje moe van Facebook. 
Soms word ik weer moe van mezelf omdat ik moe word van Facebook

Soms moet je knopen doorhakken. 
Soms.
Ooit.