Later…

‘Het was mij bekend dat elk menselijk leven uiteindelijk een dodelijke aandoening is, maar opeens waren er verschillende instanties die mij dat tegelijkertijd nog eens moesten inwrijven’ schrijft Stevo Akkerman in een column in Trouw.

Daarmee tovert Stevo een glimlach op mijn gezicht. Hij noemt de oproepen voor vaccinaties tegen griep, pneumokokken en corona en de zelfafnametest ter opsporing van eventuele darmkanker ‘uitnodigingen om het leven te verlengen’. 

Op moment van schrijven leef ik volgens de app QuitNow Pro ruim 30 dagen langer, omdat ik één jaar en 65 dagen niet gerookt heb. Dat is toch heel februari (ruim zelfs) of heel april, of heel juni, of heel september, of heel november. Waarschijnlijk heb ik de 31 dagen-maanden intussen ook al gehaald. ‘Een maand langer aan het strand op Sicilië’ flitst door mijn hoofd. De gedachte dat het ook een gure regenachtige, sombere maand kan zijn, schuif ik maar even opzij.

Ik denk aan de onvoorspelbaarheid van het leven. Aan de gedachte of misvatting dat mensen volledig de regie hebben. Aan verantwoordelijkheid, eigen verantwoording en Klein Orkest. 

Zij zongen toen ik een jaar of 16 was ‘Over 100 jaar, zijn jullie allemaal dood! En wij ook!’. Het nummer stond op een cassettebandje met een opname van het concert voor de grote vredesdemonstratie op 29 oktober 1983 op het Malieveld in Den Haag. 

Op datzelfde bandje stond ook ‘Achter elke deur’ met de zin ‘En jij vertelt me dat de rails in de verte samenkomen. Schijn bedriegt je ziet wat er niet is’ en ‘Later is al lang begonnen’.

De tekst van het laatste nummer ken ik nog steeds uit mijn hoofd:
‘Je zou zo graag een speler zijn, maar je staat aarz’lend langs de lijn: 
bang om op je bek te gaan! Je durft niet te kiezen. Je mocht ‘t eens verliezen. Zo bang om straks alleen te staan! 

Maar ergens halverwege kijk je om en krijg je spijt, levend voor morgen raak je nu je toekomst kwijt… In de bootgenomen door de Zilvervloot. Sparend voor later ga je straks ook sparend dood! 

Het refrein luidt dan ‘En later, later is al lang begonnen. Later, later is al lang begonnen. Later, later is al lang begonnen en vandaag komt nooit meer terug!’.

Het lied gaat weer verder ‘Spelend op zeker, tegen alles ingeënt, spring je braaf in het gelid. Het verlangen afgeleerd, je gevoel geamputeerd, blijf je zitten waar je zit’.

Ik vraag me af hoe Harrie, Léon, Niek en Chris nu tegen hun teksten aan kijken. Maar belangrijker: ‘Hoe kijk ik ernaar’. 

Toen al geloofde ik dat de rails uiteindelijk samen komen. Als het Koninkrijk komt. En ook al zei en zegt iedereen ‘Schijn bedriegt je ziet wat er niet is’ dan nog houd ik dat vol. Al is het soms ‘tegen hoop op hoop’. 

Ondertussen raken de teksten mij nog steeds. Soms stem ik er zelfs nog steeds mee in. Want mensen moeten blijven verlangen en voelen. Mensen hoeven niet te blijven zitten waar ze zitten en altijd op zeker te spelen. En mensen moeten zich vooral niet in de boot laten nemen door de Zilvervloot en ‘later’. Al kan spaargeld handig zijn als je dak gaat lekken. Maar de ‘Rijke dwaas’ lijkt mij een waarschuwend voorbeeld van iemand die rijk en sparend doodging.

Dan kijk ik naar de agenda van volgende week. Op woensdagavond, Dankdag weer preken zie ik. ’s Morgens eerst de griepprik halen.