Eerder schreef ik al over mijn gereformeerde linkerbeen.[i] Sommige lichaamsdelen moet je eigenlijk niet te veel aandacht geven – voor je het weet komen ze in het centrum van je gedachten en is het: ‘M’n linkerbeen voor en m’n linkerbeen na’. ‘Mijn linkerbeen zus en mijn linkerbeen zo’. – maar het been komt iets tot leven.
Een week of twee geleden is de bondscoach erop gaan liggen. Hij drukte mijn linkervoet tegen m’n linker bil. En dat deed zeer.
‘Doet het erg pijn?’ vroeg hij toen hij met veel genoegen doordrukte? Kreunend op de judomat in de judozaal jammerde ik ‘Nee, valt best mee…’.
‘21, 22, 23….’. Tien seconden lang werd mijn hak tegen mijn bil geduwd. Als ik uit-gekreund was en bijgekomen, herhaalde het hele proces zich opnieuw. Het moet een dom gezicht geweest zijn. Ondertussen vermoed ik dat de bondscoach er behagen in schepte al zei hij quasi verontschuldigend ‘Ja, die spieren zijn korter geworden en moeten weer opgerekt worden. Je kunt thuis op je knieën op bed gaan liggen en dan langzaam je bovenlijf omhoog. Zodat je zit op je benen. Drie keer per dag. Rekken!’.
Sindsdien rek ik dagelijks mijn linkerbeen. Het rare is, dat ik het gevoel heb dat er leven in komt. Of voel ik het omdat ik het wil voelen? Mijn gevoel zegt in ieder geval dat ik nog steeds langzaam vooruitga. Sommigen zeggen dan ook: ‘Je gaat nog steeds vooruit’. Anderen: ‘Wat ga je langzaam’.
Mijn linkerbeen vindt het vrijdag niet ‘heel erg erg’ dat de bondscoach voor het WK naar Kreta is. Ik bedenk me dat ik hem vooraf wel blogs van Jona Lendering heb geappt[ii], maar niet heb verteld dat Paulus ooit aan Titus schreef ‘Een van hen, hun eigen profeet, heeft gezegd: Kretenzen zijn altijd leugenaars, kwade beesten, luie buiken’.
De moeder van Minilein neemt vanwege de afwezigheid van de bondscoach zijn taken waar. Even tussen haken: Het is Minilein, met een korte ‘ei’. Ooit schreef ik Minilijn, maar dat was na het herseninfarct.
Omdat ik beloofd heb dat ik een keer meega naar het zwembad als zij een keer meegaat naar de sportschool, is Lianne vandaag mee. De moeder van Mini, Midi en Maxi zet Lianne aan het werk. Vanaf de fiets – waar je niet mee om kan vallen – sla ik alle verrichtingen gade. Ik zie Lianne op de loopband. Ik zie Lianne op de cross-trainer. Ik zie Lianne met een bal van drie kilo op de hurken. Ik zie Lianne achter een winkelwagen zonder wieltjes rennen. Ik zie Lianne die haar biceps pijnigt. Ik zie Lianne buikspieroefeningen doen. Ik zie Lianne aan haar borstspieren werken.
Kortom: ik vermaak me prima.
Dan realiseer ik me dat je in de sportschool zo bezig kunt zijn met een ander terwijl je zelf… ‘Het gebeurt heus niet alleen in de kerk’ zeg ik tegen mezelf. ‘Aan de slag jij. Trainen die arm en dat been’.
Na afloop drinken we koffie. Het is leuk en gezellig. We zitten dan wel niet samen op een eiland in de Middellandse Zee. Niet op Sicilië of Kreta, maar het is goed zo.
Een dag later, op zaterdagmorgen vraag ik Lianne: ‘Heb je spierpijn?’. Met een lichte kreun antwoord ze liefelijk: ‘Nee, valt best mee…’.
[i] Zie https://glismeijer.com/2024/05/22/mijn-gereformeerde-linkerbeen/, d.d. 2024-11-02.
[ii] Zie https://mainzerbeobachter.com/page/2/?s=Kreta, d.d. 2024-11-02.
Vreeswijk, Kerkgeschiedenis en andere zaken 