Revalidatietraject

Van de week wordt me digitaal gevraagd: ‘Lukt het met de revalidatie?’. 
Direct wordt eraan toegevoegd: ‘We bidden voor je, ook op onze Bijbelkring, maar het is dan wel fijn om iets meer te weten over je revalidatietraject’.

De vraag doet beseffen dat gehouden preken op Facebook zetten niet voldoende is. 
Daarbij zullen er mensen zijn die de preken voor lief nemen (Van ‘Van mij hoeven die preken niet’ tot ‘Nou ja, het hoort nou eenmaal bij zijn werk’) en niet bidden.
Toch zijn ze wel geïnteresseerd in ‘Hoe het gaat’. 

Op de vraag ‘Hoe gaat het?’ komt direct dominee Abma boven. Ooit preekte hij over 2 Koningen 4. Aan een vrouw – wier zoon zojuist is overleden – wordt gevraagd: ‘Gaat het goed met u? Gaat het goed met uw man? Gaat het goed met uw kind?’.
Zij antwoordt: ‘Het gaat goed’. 
Onvergetelijk.

Op de vraag ‘Lukt het met de revalidatie’, eerst maar gezegd dat iedere revalidatiebehandeling drie fases kent. (1) assessment/observatie (2) de behandeling zelf en (3) de monitoring/controle/nazorg. Ik zit in fase drie.

Er is (digitaal) contact met een revalidatiearts van de Hoogstraat.
Vorige week ben ik in de Hoogstraat geweest voor botox-prikken in mijn linkervoet. Volgende maand belt de prikkende arts over ‘Heeft het effect gehad?’ en hoe het gaat.
Waarschijnlijk begint hij weer over het aan laten meten van een brace.

Het lopen gaat namelijk nog steeds moeizaam. Mijn voet klauwt nog steeds, al is het na de laatste prikken veel minder.
Zelf heb ik het idee dat het heel langzaam verbetert. 
Eigenlijk wil ik ook geen brace. Maar ja. Wat moet, moet.

Aan het doel van revalidatie: ‘de situatie verbeteren, zoveel mogelijk terugbrengen naar hoe het was en waar mogelijk genezen’ wordt bij de bondscoach gewerkt. Hij bedenkt oefeningen die mijn arm- en beenfunctie verbeteren. Dat hij daarvoor wel heel hard na moet denken, is dan weer goed voor hem. 
Eigenlijk een soort ‘win-win’. Hij stimuleert mijn arm- en been-vermogen. Ik zijn denkvermogen. De vraag is natuurlijk wie de meeste winst maakt. 

Op de vraag ‘Lukt het met de revalidatie?’, kan ik dus volmondig ‘Ja!’ zeggen. Al gaat het allemaal heel erg langzaam. Niets wordt zoals het was, maar dat is met alles zo.

Hopelijk verbetert het lopen.
Dat is ook wel handig als je bij een intochtslied achter een kerkenraad aan moet lopen. Maar goed, dat zien we dan wel weer… 
Met een scootmobiel achter mannen in zwarte pakken naar de preekstoel heeft ook wel wat…