En toch…

Soms overvalt het je, zelfs in de lente… 

Het overvalt, ook als alles bloeit en groeit.
Ook als de lucht blauw is en de zon schijnt.

Er komt een rouwkaart binnen.
Een jong leven is na een slopende ziekte gestorven.

Je denkt aan hen die achterblijven.
Een kind, een man, een moeder, een vader.

Je denkt ‘Waarom?’.
‘God waarom?’.
En denkt zomaar een lelijk woord.

De wereld is niet alleen Kerstloos.
Wat zie je immers van ‘Vrede op aarde’.
De wereld is vooral Paasloos.
Alsof de dood toch het laatste woord heeft.

Wat zie je nou van de opstanding? 
Wat zie je nu van de overwinning op de dood?
Wat merk je nu van ‘Want nu de Heer is opgestaan, nu vangt het nieuwe leven aan’.

Even flitst door je hoofd: ‘Het is waar, er is geen God. Het is allemaal kletspraat’.
Anderen zeiden je al ‘Er is geen zin, zin moet je maken’.

En dan wordt het zondag, opstandingsdag.
De gemeente van de Opgestane komt samen.
Je hoort de lofzang.

Plots zie jezelf in een kinderziekenhuis.
De kerkdienst wordt uitgezonden op de radio.
De gemeente zingt.
Anderen zingen het je dus toe:
‘Stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw, de hemel en de aarde’.

Dan denk je aan Abraham en ‘tegen hoop op hoop’.
Aan ‘nochtans’, ‘en toch’.
‘Het beste komt nog, daar zou ik nog eens over moeten preken’.