Kerstfeest = Christusfeest

Het is één december en ik bekijk foto’s.
Foto’s heb je tegenwoordig in overvloed.
Zoveel dat je soms niet meer weet je wat je eigenlijk allemaal hebt.

Scrollend door Foto’s kom ik ‘m tegen.
Ian Noe.
Het speldje staat in Noord, tegenover Centraal.
De datum: 3 juni 2022.
Hoe het lied heet, daar kom ik even niet op.
Maar de tekst raakt in Adventstijd.

We leven richting Kerst.
Over Zacharias preekte ik al.
De Sint zal aan het eind van de week het land verlaten.
De kerstbomen zullen dan wel verschijnen.
Vanaf zaterdag mag het…

De middenstand zal er mede voor zorgen dat iedereen in de kerstsfeer komt.
Misschien gaat het vriezen.
Misschien sneeuw?

Je kunt dromen van een witte Kerst.
Vroeger droomde vanaf 6 december Bing Crosby ervan.
Of was het Jim Reeves?

Over muziek gesproken.
De top 2000 gaat bijna beginnen.

Counting Crows zingen over een lange december.
George Michael, nou ja Wham, over de Kerst van vorig jaar.
Chris Rea rijdt voor de Kerst naar huis.
Band Aid vraagt zich weer af “Do they know it’s Christmas time at all?”.
En John Lennon vraagt over een paar weken opnieuw “So this is Xmas and what have you done?”.

De oorlog is ondertussen nog steeds niet voorbij.
Misschien willen we te weinig.

Vrede op aarde blijkt vaak een wapenstilstand.
De Nobelprijs voor de vrede wordt helaas ieder jaar nog uitgereikt.

Terug naar de 3 juni 2022.
De man zingt (vrij vertaald):
“Glorie, glorie, we wachten allemaal (op) die zoete dag.
Waarop we onze problemen achter ons laten en weg worden genomen. Zo ver weg”.

Ik vraag me af: “Is dat niet wat veel mensen met Kerst willen?”.
Weg van alles wat het leven moeilijk en zwaar maakt.
Licht in een donkere wereld.
Licht in de duisternis.
Even geen ruzies.
Geen ziekten.
Geen zieken.
Geen dood.
Dat het alleen maar goed is.

Tijdens Kaarslicht in Vreeswijk was de meest gegeven reactie op de vraag “Wat betekent Kerst voor u?”: “Gezelligheid”.
Gezellig, knus, warm, de hele familie bij elkaar, samen eten, haardvuurtje, wijntje, lachende gezichten…

Er zijn mensen die het escapisme noemen.
Die neiging of gewoonte om de zorgen van het alledaagse leven en de daarbij horende verplichtingen te vergeten.

Er zijn trouwens ook mensen die mij een escapist noemen.
Een fantast.
Afgelopen vrijdag hoorde ik zelfs “een godsdienstwaanzinnige”.
Op zondag en met Kerst zou ik een droomwereld creëren.

Zelf denk ik dat ik juist wakker ben.
Ik beschouw mijzelf meer realist dan escapist.

Ik denk dat ik juist degene ben die echt mee kan zingen:
“Glorie, glorie, we wachten allemaal (op) die zoete dag.
Waarop we onze problemen achter ons laten en weg worden genomen. Zo ver weg”.

Als Hij komt, op de wolken.

Met Kerst vieren we Zijn geboorte.
Jezus, het Kerstkind kwam niet voor de gezelligheid.
Wel voor de zaligheid.

Gezelligheid kan de zaligheid buiten de deur houden.
Zaligheid sluit echter gezelligheid niet uit.

Dan flitst door mijn hoofd “Junktown”.
Zo heet het liedje.
Ik vertaal het maar met afvalstad.
En meteen denk ik “oudroest” en “Gerrit Achterberg”.
Achterberg schreef Deïsme.

De mens is voor een tijd een plaats van God.
Houdt geen gelijkteken nog iets bijeen,
dan wordt hij afgeschreven op een steen.
De overeenkomst lijkt te lopen tot
deze voleinding, dit abrupte slot.

Want God gaat verder, zwenkend van hem heen
in zijn millioenen. God is nooit alleen.
Voor gene kwam een ander weer aan bod.

Wij zijn voor hem een vol benzinevat,
dat hij leeg achterlaat. Hij moet het kwijt,
al de afval, met zijn wezen in strijd.

Sinds hij zich van de schepping onderscheidt,
gingen wij dood en liggen langs het pad,

wanneer niet Christus, koopman in oudroest,
ons juist in zo’n conditie vinden moest;
alsof hij met de Vader had gesmoesd.

Het is december en ik bekijk foto’s.

Zou Ian weten van de hoop voor afvalstad?
De hoop voor oudroest?
Het wordt Kerstfeest.
Zouden mensen weten dat dát Christusfeest betekent?

PS: Wie het nummer wil beluisteren, bij deze een link: https://www.youtube.com/watch?v=1a62dZc4dqU&list=RD1a62dZc4dqU&start_radio=1