Foto (c) Gerard Buitenweg
Toen we ruim zes jaar geleden begonnen met dit project, hielden we onze eerste vergaderingen in een kerk in Houten. Na een eerste oriënterende bijeenkomst met de uitgever, streken Arnold, Dolf en ik neer op een terrasje bij de kerk. Van de vele gesprekken die we met z’n drieën over deze catechismus hebben gevoerd, staat dit gesprek mij nog wel heel goed bij.
We spraken over de vraag welke opbouw de catechismus zou moeten krijgen en wat er precies in zou moeten komen. Om aan te sluiten bij thema’s die in onze tijd sterk spelen, hebben we gekozen voor het woord ‘geluk’. Wat gebeurt er met de vraag naar geluk, als we daar vanuit het christelijk geloof naar kijken. Heeft het christelijk geloof een eigen opvatting over geluk; of geeft het misschien een ander, verrassend, antwoord op onze zoektocht naar geluk? Dit werd de doorgaande lijn. De thematiek ‘gelukkig zijn’ komt daarom een aantal keer terug. Het laatste antwoord eindigt niet voor niets met ‘als Christus terugkomt is mijn geluk volkomen.’ Maar, hoe bouw je vervolgens een catechismus op?
Driedeling
Velen van u zijn vertrouwd met de opbouw van de HC, ellende – verlossing – dankbaarheid. Toen wij op dat terrasje overlegden hoe we de nieuwe catechismus – zo heette die toen nog – wildenopbouwen, waren we het over de plaatsing van doop en avondmaal snel eens. Daarna kwamen de vragen: waar komt de geloofsbelijdenis, het gebed en het gebod? Al pratend kwamen we op een nieuwe driedeling: Vertrouwen – Volgen – Verwachten. Die drie woorden bleken heel goed aan te kunnen geven waar voor een christen het geluk uit bestaat.
Wij bezitten het geluk niet. Geluk ligt buiten ons, en staat ook nog open. Deze wereld is niet de plaats waar het echte geluk gevonden wordt. Daarom is, om het theologisch te zeggen, een eschatologische oriëntatie nodig. Een oriëntatie op de toekomst, op de laatste dingen, een oriëntatie op de geschiedenis die open is: heil dat er enerzijds is, als het geschenk van Christus en van de Heilige Geest als een tegoed op wat komt; aan ook, de toekomst en het heil zijn er in de verwachting. Wij verwachten geluk. Verwachting, zo ontdekten we tijdens ons gesprek, hoort bij het avondmaal, bij de kerk als gemeenschap van gelovigen die wachten op Christus, maar vooral bij de Heilige Geest. De Geest die ons als tegoed is gegeven, zegt Paulus. Als voorschot op de toekomst.
Ineens vielen de puzzelstukjes in elkaar: wij verwachten in het Avondmaal, wij leren Jezus volgen door de geboden van God, en Jezus leerde ons bidden, het gebed als oefening van vertrouwen.Vertrouwen en bidden, navolgen en geboden, verwachten en avondmaal vieren.
Geloofsbelijdenis
Maar waar plaats je dan de geloofsbelijdenis? We ontdekten: als verwachten hoort bij de Geest, en volgen bij Christus, dan hoort bij vertrouwen het geloof in God de Vader. Vertrouwen – volgen – verwachten, zijn niet alleen drie mooie christelijke woorden, maar ze ontvouwen als het ware ookhet hele christelijke verstaan van wie God is. Verderop in deze bundel gaat het over God de Drie-ene. Voor nu vind ik van belang aan te geven dat de geloofsbelijdenis niet zomaar ergens een plaats heeft gekregen, maar dat de hele GC als het ware is opgebouwd vanuit het geloof in God de Drie-ene, God als Vader, als Zoon en als Heilige Geest.
Daarmee krijgt de geloofsbelijdenis een andere plaats als in de HC. Daar zijn de 12 artikelen de inhoud van het christelijk geloof: wat is voor een christen nodig om te geloven? (HC 22) In de GC helpen de 12 artikelen ons om ons het geloof toe te eigenen vanuit drie praktijken: we oefenen ons in vertrouwen, we oefenen de navolging, we oefenen het verwachten. En elke keer krijgen we vanuit de geloofsbelijdenis een duwtje in de rug, beter gezegd: worden we in de goede richting gestuurd. Is dat niet precies wat we vandaag nodig hebben? Een duwtje in de goede richting, omdat er zoveel keuzemogelijkheden zijn. Er zijn zoveel opties… Hoe weet je wat de goede richting is?
In de GC hebben we deze lijn uitgezet: de doop is ons startpunt. Wij zijn niet van onszelf, maar van Christus. In de doop wordt zichtbaar dat we bij een andere werkelijkheid horen. En vanuit de doop ontdekken we wat geloven inhoudt. De geloofsbelijdenis duwt ons de goede kant op: vertrouwen op God, de Vader van Jezus Christus.
Van doop naar geloof
Dat is wel een spannende keuze. We hebben daar ook wel wat kritiek op gehad. Want is het niet éérst geloven en dan dopen? Nu moeten we ook niet te veel ophangen aan die volgorde. Ik weetniet hoe het u vergaat, maar als ik moet wachten tot mijn geloof goed genoeg is om gedoopt te worden, dan weet ik niet of het er ooit wel van zou komen. Ik ben als kind gedoopt. En als kind groeide ik op in het geloof. In die weg leer je vanuit je doop jezelf aan God toe te vertrouwen. Maar geldt zoiets ook niet voor wie op latere leeftijd gedoopt wordt? Vanuit de doop leren we het geloof te verstaan.
Denk aan de Romeinen-brief van de apostel Paulus. Hoofdstukken lang gebruikt Paulus om de gemeente onderwijs te geven. Hoe is het om bij God te horen? Om werkelijk in de genade te leven, het leven vanuit de rechtvaardiging. Niet de wet geeft leven, maar het evangelie. Romeinen 6 (watbetekent de doop?), Romeinen 7 (over de dubbelheid in het christelijk leven), Romeinen 8 (het gebed om de Geest). Moesten de vroege christenen dat eerst horen om daarna gedoopt teworden? Nee. Zij werden gedoopt, en van daaruit gingen zij de inhoud van het geloof verder doordenken.
Onderweg-zijn
Vanuit de doop ontvouwt het geloof zich. De dopeling voegt zich bij de kerk en het geloof van de kerk, maar de doop is ook een beginpunt. Opgenomen in de familie, leer je deel te worden van deze nieuwe gemeenschap. En zo gaan we vanuit de doop spreken over het geloof. Niet: je bent nubinnen, je bent er al, maar: nu gaat het beginnen. Zo sloot de vorige keer af met vraag en antwoord 12: hoe word je als gedoopte een gelukkig mens?
Daar is ons thema geluk weer. Hoe zijn doop en geluk dan aan elkaar verbonden? We geven eennieuwe definitie van geloof en bekering. Het tweetal dat in het Nieuwe Testament ook wordt gebruikt door Jezus zelf: hij predikte het evangelie, schrijft Markus, en Jezus zei: ‘Het Koninkrijk is nabijgekomen, bekeer u en geloof het evangelie’ (Mk. 1:15). In deze lijn spreken wij over bekering. Niet als iets geheimzinnigs, waar je je hele leven op kunt wachten. Ook niet als een keuze die je even maakt (‘zo dat was de bekering, die laat ik nuachter me’). Nee, je gaat de weg van geloof en bekering. En die weg bestaat uit vertrouwen, volgen en verwachten.
Dat is het christelijke leven in een notendop.
Persoonlijk vind ik antwoord 12 één van de mooiste van de GC. Niet alleen omdat vanuit dit antwoord het hele boekje opengaat, maar ook omdat het voor mij kernachtig samenvat waar het inmijn leven als gelovig mens om gaat: dat ik er nog niet ben, maar dat ik onderweg ben. Het leven van de gedoopte is het leven van de pelgrim, de mens onderweg.
De weg van geloof en bekering gaan is ‘leren om God te vertrouwen als mijn hemelse Vader’. Datdrukt voor mij iets heel fundamenteels uit voor mijn christelijk leven: God vertrouwen is een leerproces. Niet dat Hij niet te vertrouwen is, integendeel. Maar ik moet mij steeds weer opnieuw aan Hem moet leren toevertrouwen. Daarmee zijn we het thema van dit hoofdstuk: het geloof.
Vertrouwen op God
Vraag 13 gaat direct naar de kern: wat maakt het voor jou uit dat je gelooft? Wat voor verschil maakt geloven eigenlijk? Voor ik nader inga op het antwoord, eerst nog iets bij de vraag. We gebruiken hier een werkwoord: geloven. Daarmee leggen we een relatie met het eerste hoofddeel van de catechismus: vertrouwen op God wordt direct in vraag 13 weergegeven als ‘geloven’. Ik heb me afgevraagd: Zetten we die stap niet iets te snel? Laten we het niet teveel over aan de lezer om dat verband te leggen? In elk geval zit hier een belangrijke aanwijzing:vertrouwen en geloven gaan hand in hand. Die keus voor het werkwoord vraagt om een toelichting. In onze tijd zeker.
Ben jij gelovig? Onder die vraag hangt vaak een andere vraag: je hebt gelovigen en niet-gelovigen.Gelovigen zijn van de kerk, horen bij het christendom. Tenminste, dat was lange tijd zo. Veel mensen nuanceren de vraag daarom ook gelijk: ja ik ben wel gelovig, maar ik hoor niet bij de kerk.Of: ik geloof wel, maar ik ga eigenlijk nooit naar de kerk. Gelovig-zijn zegt iets over een levenshouding.
In de vraag of je een gelovige bent, klinkt nog iets anders door: Gelovigen zijn mensen die allerlei buitenissige ideeën aanhangen. Een gelovige is iemand die gelooft dat God bestaat, dat er leven na de dood is, dat je van alles moet en heel veel niet mag. ‘Geloof’ heeft dan te maken met allerleiideeën die gelovigen erop na houden.Geloof gaat dus in ons dagelijkse spraakgebruik vooral over inhouden: je gelooft het ene wel en het andere niet.
Door nu te kiezen voor een werkwoord, willen we juist proberen de aandacht wat te verleggen. Wantgaat het bij geloof niet om iets anders? Tenminste, in het christelijk geloof. Als we geloven gebruiken als een werkwoord, dan gaat het om een activiteit. Misschien is het woord praktijk wel beter. Het is een praktijk van jezelf toevertrouwen. Het geloof heeft betrekking op een vertrouwensband. Dat maakt geloven ook heel kwetsbaar, want vertrouwen moetje durven geven, vertrouwen kan ook ineens onder heel veel spanning komen te staan. Ga er maar aanstaan: geschaad vertrouwen is niet zomaar hersteld. Vertrouwen komt te voet, en gaat te paard – zo is het spreekwoord. Daar zit iets in van: je moet het opbouwen, je vertrouwt jezelf niet zomaar aan iemand toe; en als vertrouwen is geschaad is het ook direct helemaal weg. Vertrouwen is ietsheel kwetsbaars. Eigenlijk is geloven dat ook. Het is niet zomaar een serie waarheden aannemen. Nee, het is jezelf toevertrouwen aan een ander. Aan Christus.
Geloven-beloven
In de protestantse traditie is geloven altijd verbonden met een ander werkwoord, het werkwoord ‘beloven’. Wie dat theologisch ergens wil plaatsen, komttoch vooral bij de reformator Johannes Calvijn terecht. In de theologie van Calvijn speelt Gods belofte een grote rol. Waarom draait het in het protestantse, het gereformeerde geloof, om het Woord van God? Omdat woord en belofte met elkaar samenhangen. Nu ging het daar de vorige keer ook al wat over toen het ging over de doop. Antwoord 7: omdat ons geloof vaak zwak is, heeft God de doop ingesteld als teken en onderstrepingvan Zijn belofte.
Geloven en belofte hangen in het christendom nauw met elkaar samen. Wat is nu een belofte? Het klinkt gek, maar een belofte bestaat alleen in taal. Ik kan niet iets tonen en zeggen: kijk, hier heb je nu een belofte. Een belofte is geen ding. Een belofte is een woord. Daar komt nog iets bij: een belofte bestaat ook direct op het moment dat ze is uitgesproken. Met dat ik iets beloof, ís de belofte er. Vanaf dat moment kun je zeggen: er is een belofte gedaan. Wie de belofte doet, verbindt zich aan zijn/haar woord. Dus als je je niet aan je belofte houd, of de belofte simpelweg ontkent, danmaakt je dat tot een onbetrouwbaar persoon. De belofte is dus een ding in taal, dat bestaat tussen personen. Iemand die een belofte uitspreekt en een ander (of een groep anderen) aan wie die belofte is gedaan. En het draait allemaal om vertrouwen en betrouwbaarheid: is degene die de belofte doet betrouwbaar?
Als christenen zeggen ‘ik geloof’, dan is dat niet zomaar een uitspraak over een paar waarheden. Nee, dan is dat een uitspraak over Gód. Ik geloof in God, daarmee zeg je: ik geloof dat Godbetrouwbaar is. Ik houd mij vast aan Zijn belofte. Dat is dus aan de ene kant heel kwetsbaar, want houd ik dat vol om mij aan Gods woord vast te houden? Aan de andere kant: hoe weet ik eigenlijk dat God betrouwbaar is?
Abraham
Wat maakt geloven nu voor verschil in je leven? (vr. 13). Zoals de oer-gelovige Abraham zich liet leiden door Gods belofte, zo richt mijn hart zich op Christus. Die oer-gelovige, is natuurlijk een woordspeling. Als we het hebben over de oertijd, dan is dat lang geleden. Maar ‘oer’ wil ookzeggen: oorsprong, begin. Abraham wordt ook wel de vader van alle gelovigen genoemd.
Waarom beginnen we nu eigenlijk bij Abraham? Daarmee sluiten we ons aan bij het geloof van Israël. Abraham als vader van alle gelovigen laat ook zien hoe een gelovige zich opstelt tegenoverGod: hij laat zich leiden door de belofte van God. Dat ging voor Abraham zo ver dat hij letterlijk op weg ging. God was voor hem de God die spreekt, en hij liet zich door dat spreken van God leiden. Nu zegt een christen daar iets bij: dat wat Abraham laat zien, dat is precies wat ik doe als ik mijn vertrouwen stel op Christus. Mijn hart richt zich op Hem: Christus is de inhoud van Gods belofte. Wat voor verschil maakt geloven? Ik laat mij leidendoor het woord van God en dat houdt voor mij in dat ik mij richt op Christus.
Dat klinkt misschien nog iets te algemeen en daarom maken we het in de volgende zin concreet:Mijn denken, mijn willen en mijn doen worden bepaald door het nieuwe leven waar ik door de opstanding van Christus in mag delen. Concreter kan haast niet: mijn denken, mijn willen, mijndoen. Met heel mijn bestaan laat ik mij dus leiden door wat God belooft. En zijn belofte is werkelijkheid geworden in de opgestane Heer. Het nieuwe leven van Jezus, wordt mij beloofd. En als gelovige richt ik mij daarop. Het vult mijn denken, het bepaalt mijn verlangens en mijn keuzes en het geeft richting aan hoe ik mijn leven inricht.
Geloven maakt dus een behoorlijk verschil in je leven. Niet zomaar Jezus nadoen, precies doen wat Hij deed. Niet zomaar bepaalde feiten voor waar houden. Ja, ik geloof in de opstanding en dewerkelijkheid daarvan. Ja, Jezus volgen heeft ook hele concrete gevolgen in het leven. Maar geloven gaat verder: ik laat mij leiden door iets wat ik niet zie, wat mij is toegezegd, maar wat zo diep betrouwbaar is, dat ik mijn leven er helemaal door laat bepalen. Als iemand betrouwbaar is dan is God het wel, de Vader die Jezus opwekte uit de dood. Christus zegt: Mijn nieuwe leven is jouw nieuwe leven. ‘Ik ben de opstanding en het leven, wie in Mij gelooft, zal leven.’ Vanuit deze kern, gaan we door naar de andere vragen door.
Post-christelijk
Vraag 14: Wat maakt geloof in Christus zo uniek? We leven in een post-christelijke, seculiere, plurale samenleving. Met deze drie begrippen typeren sociologen onze westerse samenleving. Het christendom is niet langer de religie van de meerderheid van de bevolking. Alle vormen van religie, inclusief het christendom, worden argwanend bekeken. Omdat het christendom dan toch nog een beetje ‘van ons’ is, bejegenen wij als Westerlingen ‘nieuwe’ religies vaak met iets meer openheid en nieuwsgierigheid. Het christendom kennen we wel zo’n beetje en dat is achterhaald, dat hoort bij de vorige generaties. Interessanter zijn natuurlijk de niet-westerse religies. Dan denk ik niet alleen omde Boeddhabeeldjes bij tuincentra, maar ook aan bijvoorbeeld een nieuwe hoogleraar hindoe-spiritualiteit in Amsterdam. Aan een faculteit religie en theologie is dat natuurlijk goed te verdedigen. Maar de nieuwe hoogleraar liet ook weten dat zij allerlei cursussen geeft over hindoe-spiritualiteit aan overheidsdiensten en bij bedrijven. Je zou niet zo snel verwachten dat een hoogleraar Christendom gevraagd wordt voor een cursus christelijke spiritualiteit.
We leven in een post-christelijk land, dat betekent dat we in meerderheid afscheid hebben genomen van het christendom. Dat betekent echter niet dat we minder spiritueel of niet meer religieus zijn. Debegrippen seculier en pluraal werken dit nog wat uit. We kunnen prima zonder God en op de markt van religies en levensbeschouwingen kan ieder zijn of haar ding doen.
Uniek?
In deze context stellen we dus de vraag: Waarom is het geloof in Christus zo bijzonder? Wat maakt het zo uniek? Het antwoord verwijst naar twee teksten die bijbelvaste christenen bekend in de oren klinken: Genesis 12 en Handelingen 4. Tegelijk positioneren we het christelijk geloof in dit antwoord in drie richtingen: allereerst in de richting van Israël en de volken. Wij erkennen het primaat vanIsraël: het geloof in Christus komt voor uit het geloof van Abraham en Israël, maar het is niet particulier – maar universeel: voor iedereen.
Ten tweede verbinden we het christelijk geloof met de gang door de tijd. Christendom is ten diepste geen mindfulness, geen totale aandacht voor het nu – en dan kun je weer verder. Het christelijk geloof komt op uit de geschiedenis: God heeft zich geopenbaard. Wat er is geschied, heeft betrekking op ons. Nu is er voor alle mensen redding in de Naam van Christus. Het christelijk geloof heeft een verankering in de geschiedenis, het begint particulier, maar raakt heel de wereld. Alle mensen, zonder onderscheid.
Hier zitten natuurlijk nog een paar andere gedachten ingevouwen. Het is niet mogelijk om in kortbestek dat allemaal uit de doeken te doen. Ik noem toch maar twee elementen:
- God heeft zijn Naam geopenbaard, nu is er redding voor allen in de naam van Christus. Hierzit de menswording van God in: de Naam van Christus en de Naam van Israëls God zijn vaneven groot gewicht. God kennen wij door Jezus Christus.
- Alle mensen zonder onderscheid, daar zit een fundamentele nivellering in: ieder mens is voor God van gelijke waarde. Gender, ras of afkomst – het christelijk geloof kent geen kaste-systeem,geen hiërarchie van verlichte gelovigen en beginners. Hier zouden we langer bij stil moeten staan, maar hier ligt iets van het unieke van het christelijk geloof dat wij in een post-christelijke en plurale cultuur opnieuw moeten ontdekken en verwoorden.
Commitment
Vraag 15: Hoe werkt geloven? Aanvankelijk hadden we de vraag iets anders geformuleerd: Hoe zitje geloof in elkaar? Daarmee wilden we de lezer uitnodigen om eens goed te kijken naar wat geloven inhoudt. Maar het klinkt ook wel wat mechanisch, alsof je persoonlijke geloof iets is dat je uit elkaar kunt halen om te zien hoe het in elkaar zit. Vandaar: Hoe werkt geloven? Een vraag die ook vandaag wel belangrijk is. Want het is mooi dat het jou helpt, maar hoe werkt dat dan, geloven?
We omschrijven het in het antwoord als een proces. Een proces dat begint met God en uiteindelijk heel mijn persoonlijk leven raakt. God Geest richt mijn hoofd, hart en handen op Jezus Christus. Zo raak ik aan Hem gehecht en wil ik Hem volgen.
Geloven is een genadig geschenk, maar ik word er zelf helemaal bij ingeschakeld. Het is niet alleen iets geestelijks, maar het gaat over heel mijn bestaan. We geven hier geen definitie van wat geloven is. We zoeken naar een uitleg hoe geloven in je leven werkt. Er klinkt de erkenning in door dat het genade is. Ik houd mij vast aan Gods belofte, maar dat komt niet uit mijzelf op, het is Gods geschenk. Het gaat niet om mijzelf, maar in mijn denken, voelen en doen raak ik gericht op Christus.En het is vanuit die verbinding aan Christus – zoals Jezus zegt: blijf in Mij en Ik in u – dat ik bewogen word om in Zijn spoor te gaan. Het gaat niet om een klein stukje, een compartiment van mijn leven: er is een stukje voor Christus en de rest voor mijzelf.
Maar geloven betekent een ‘commitment’ van mijn hele zelf.
Een paar alinea’s terug ging het over de belofte: een belofte creëert een verplichting van de kant van degene die belooft. Geloven is je vertrouwen geven aan Hem die werkelijk te vertrouwen is. Maar door te geloven, ga je zelf ook een verbinding aan: het is heel relationeel. God geeft Zijn belofte en wij vertrouwen ons daaraan toe.
Daarover gaan de twee volgende vragen.
Geloofszekerheid
Vraag 16: Hoe kun je zeker zijn van je geloof? Geloven heeft in ons dagelijks taalgebruik vaak metonzekerheid te maken. Komt hij nog langs vanavond? Ik geloof het wel, maar ik weet het niet zeker. ‘Geloven doe je maar in de kerk, hier moet je het zeker weten’, zei de docent in de klas toen de leerling op een vraag aarzelend antwoordde: ‘Ik geloof het wel…’
We komen op het punt dat we ons afvragen: Kan ik er ooit wel zeker van zijn dat dat geschenk van God voor mij bestemd is, en dat de Geest van God mij verbindt aan Christus? Die onzekerheid kan uit allerlei bronnen gevoed worden. Bijvoorbeeld dat je helemaal niet het gevoel hebt dat je steeds meer Jezus volgt en dat heel je leven erdoor wordt gestempeld. Er is te veel dat daar tegenin gaat. Zou het geloof bij mij dan niet werken? Daarom vragen we nu naar de zekerheid. Hoe kun ik er zeker van zijn?
Het antwoord begint bij mijzelf. Maar vreemd genoeg gaat het niet om iets wat ik moet doen of moet verbeteren. Het antwoord richt ons opnieuw op de betrouwbaarheid van God zelf. Zekerheid in het geloof krijg ik door mij met vertrouwen vast te houden aan wat God belooft. Méér krijgen we niet voor elkaar. Zekerheid zien we als een innerlijke overtuiging. We kunnen behoorlijk aan het twijfelen raken. Vooral omdat het gaat om dingen die we niet zomaar zien. Gods betrouwbaarheid zit opgesloten in zijn belofte. En daar houden we ons maar aan vast. Meer niet. En dan ligt het ook nog eens niet aan ons. Want de zekerheid van ons geloof is een product van de Heilige Geest. Er zit ietsin van de man die bij Jezus komt: ‘Heer, ik geloof, maar kom mijn ongeloof te hulp’. Wij kunnen niet zomaar op onze zintuigen aan.
Ons wordt van alles voorgehouden. Met ‘special effects’ kunnen films ons alles doen geloven: we zien het voor onze ogen, maar we weten: het is nep. En wat te denken van al het nep-nieuws, berichtgeving die niet stoelt op feiten. Hoe kun je nog weten wat wáár is? Is het leven voor veel inonze tijd niet fundamenteel onzeker? Het enige wat we kunnen doen is ons vasthouden aan de belofte van de meest betrouwbare persoon ooit, van wie we geloven dat hij zelf in staat is om ons innerlijk gerust te stellen. We gaan er in dit antwoord niet verder op in, maar hier speelt natuurlijk ook de prediking een rol, of het bezig zijn met de Schrift. Want hoe komt de belofte van God anders tot ons, dan dat in de prediking van het evangelie ons wordt voorgehouden? Zodat we vaster zouden vertrouwen dat de God van Israël ook onze hemelse Vader is. En daarmee zitten we midden in vraag 17.
Lichaam van Christus
Kun je in je eentje geloven? Geloof is een persoonlijke zaak. Je kunt niet voor een ander geloven.Die gedachte zit heel diep in het protestantisme dat we van Maarten Luther hebben geërfd. Ik sta persoonlijk voor God. Het antwoord op vraag 17 start heel individueel. Je kunt je afvragen of het toch ook niet mogelijk is om voor een ander te geloven. De belofte die God aan ons mensen doet, kunnen wij die ook aanvaarden namens een ander. Bijvoorbeeld een ander met verminderde cognitieve vermogens, of een ander die een heel laag bewustzijn heeft, vanwege een handicap of een comateuze toestand. Allerlei ingrijpende situaties kunnen we ons hierbij voorstellen. Hoe zit het met het geloof van iemand die dement is geworden? Kun je namens je demente moeder geloven en vasthouden aan de belofte van God voor haar, zoals zij deed voor jou toen je als baby de cognitieve vermogens niet had om je toe te vertrouwen aan Gods belofte? Dat zijn relevante pastorale vragen. Alleen al om die reden kunnen we niet zomaar stoppen na het eerste zinnetje van het antwoord. Ja, ik sta persoonlijk voor God. Hij ziet mij zoals ik ben, daarmee wordt ondertussen ook iets anders ingebracht. Ja, ik geloof in mijn eentje, maar de last ligt niet op individuele schouders. Omdat God mij ziet zoals ik ben, doet mijn individualiteit, mijn persoon ertoe. Maar geloven verbindt mij ook aan het lichaam van Christus. Het antwoord op de vraag luidt dus óók: Nee. Ik kan niet alleen geloven.
Het geheim van de liefde van God in Christus is te groot en te diep om in mijn eentje te kunnenbevatten. Wat het precies betekent wat God ons belooft, dat ontdekken we alleen in de ruimte van de gemeente. Net als dat mijn geloof te zwak is om het altijd maar uit mijzelf te halen. Zoals doop en avondmaal er zijn om mijn zwakke geloof te versterken, zo is er de gemeente, de gemeenschap van gelovigen. We spreken dus met twee woorden. Individueel en gezamenlijk.Dat roept natuurlijk de vraag op hoe dat zit met dat gezamenlijk geloven. Wat geloven we dan? Daarmee komen weeindelijk op het punt dat de oude woorden van de geloofsbelijdenis klinken. Dat gezamenlijke geloof is ook mijn geloof. Maar daarmee zitten we in het thema van het volgende hoofdstuk.
Vreeswijk, Kerkgeschiedenis en andere zaken 