Op zondag 27 augustus preekte ik op Urk en in Vreeswijk over de christelijke hoop.[1] Een dag later gebeurde het…
Ik voelde me die maandag niet zo lekker en na ’s morgens wat administratieve zaken afgehandeld te hebben, besloot ik s middags even op bed te gaan liggen. Denkend: ‘Ik ga er om half vijf weer uit om eten klaar te maken; Lianne zal wel vijf uur, half zes thuiskomen’.
Het liep anders. In plaats van een keukenprins in de keuken vond Lianne mij liggend in bed met een scheve mond. Ze belde direct de HAP en vijf minuten later werd ik per ambulance – voor het eerst van mijn leven in een ziekenauto! Misschien ‘raar’, maar ik vond het toch een soort ‘stoer’ – naar het Groene Hart Ziekenhuis vervoerd. Pas in het Bleuland deden m’n linkerhand, -arm en -been het niet meer, klonk mijn stem nasaal, knijperig en lukte het slikken niet meer goed. Het verslikken des te beter. Ik kreeg verdikt water.
Na 14 dagen GHZ – het was er goed; veel bekenden gezien; zelfs mijn buurmeisje van de Tweede Kade en de kraamverzorgster van Rebecca – had ik vanaf 11 september in de Hoogstraat in Utrecht maanden de tijd om na te denken over de vraag of ik die zondag te veel of te weinig had gezegd in mijn preek.
Je kunt in een preek namelijk te weinig, maar ook te veel zeggen. Tenminste, mijn ervaring is dat mensen zichzelf of hun problemen niet serieus genomen voelen worden, als je zegt dat het beste nog komt. Dat je – naar hun gevoel – tekortdoet aan hun ellende en slechts oproept tot ‘Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht’. Kortom: alsof de ellende niet gezien wordt. De pijn niet meegevoeld. Of – nog veel erger – dat mensen het gevoel hebben dat ik met opium (Marx, Nietzsche) in de weer ben en spreek van een toekomst die nooit komt. ‘Jij vertelt me dat de rails in de verte samenkomen, schijn bedriegt je ziet wat er niet is, zong Klein Orkest al in mijn tienerjaren.
Nou ja. Het is van tweeën één. Of ‘het beste komt nog’, of ‘ik heb het beste gehad’. Daarom vroeg ik mezelf begin 2024 af: ‘Zou ik de gehouden preek van die zondag van voor het infarct nog zo houden?’.
Het antwoord daarop is ‘ja’, ‘ja’ en nog eens ‘ja!’. Is het niet geweldig dat er perspectief is in de donkerste omstandigheden? Het hangt allemaal samen met Pasen. Daarover schreef ik trouwens al eerder.[2]
De komende tijd wil ik korte stukjes over mijn ervaringen in Utrecht gaan schrijven, waar ik niet alleen aan het jubelen ben geweest. Er is ook gehuild, gemopperd, gebeden, geklaagd en gelachen.
En toch: Het beste komt nog.
Al komt er van alles tegenin: er is hoop! Jezus leeft en ik ben ervan overtuigd ‘dat het lijden van deze tijd in geen verhouding staat tot de luister die ons in de toekomst zal worden geopenbaard.’ Of zoals Abma het zei:‘De gelovigen hebben de wind altijd mee, zelfs de tegenwind’.
[1] https://glismeijer.com/2023/12/30/het-beste-komt-nog/ d.d. 2024-01-20.
[2] https://glismeijer.com/2020/04/14/kun-je-te-enthousiast-zijn-over-pasen/ d.d. 2024-01-20.
Vreeswijk, Kerkgeschiedenis en andere zaken 
Lieve beste Gertjan.
Mooi je kwetsbare verhaal.En mooi dat je nog steeds kan zeggen.Het beste komt nog!
Ja dat geloof ik ook die hoop dat we rijk zijn in en met Jezus💙🩵
Dag Gertjan, fijn dat je ons op de hoogte gaat houden over de Hoogstraat-periode.
Zal zeker allemaal heftig geweest zijn, met mooie en minder mooie/goede momenten.
En dat je de bewuste preek zeker nog eens zal houden, mee eens, er is perspectief zoals je schrijft. Maar goed, valt niet altijd mee om dit te “zien”.
Ik hoor dit aan, en lees, en toon begrip, maar jij zelf hebt dit infarct aan den lijve ondervonden, en Lianne ergens ook, dat is een groot verschil met hoe wij er naar “kijken”.
Mooie uitspraak van ds Abma over wind en tegenwind! Wel eens eerder gelezen dacht ik.
Een bemoedigende 🙏🏾 groet voor jullie beiden,
van Li@
Heel bijzonder Gertjan, om jouw persoonlijke verhaal te lezen.
Ben er van onder de indruk.
Mooi dat je dit met ons wilt delen.
Ondanks alle tegenslag klink je zo positief en blijf je vol vertrouwen.
Meelevende groetjes aan jou en Lianne,
Heleen v. H.