Boss

Boss is een baas. Boss is mijn sportinstructeur. Met hem tafeltennis ik, badminton ik, speel ik vier op en rij en gooi ik met pittenzakjes o.a. als variant op ‘boter kaas en eieren’.  En het kenmerkende is: ik verlies bijna alle spelletjes. Bij tafeltennis reik ik net niet ver genoeg. Bij badminton sla ik zomaar naast de shuttle in het luchtledige. De oog- hand coördinatie is nog niet wat het zou moeten zijn. Vier op een rij weet ik slechts één keer te winnen, waarschijnlijk omdat Boss even niet oplet. En het gooien van pittenzakjes gaat slecht, omdat ik de zakjes tijdens het werpen met de linkerhand te lang vasthoudt. Ik heb dus een afwijking naar rechts. Soms denk ik bij Boss ‘Hij is geen gymleraar geworden, omdat hij hier geen orde hoeft te houden, geen klas in toom hoeft te houden. En omdat hij hier alle spelletjes wint’.

Dat zeg ik dan ook maar tegen hem, temeer omdat ik eigenlijk niet goed tegen m’n verlies kan. Ik haat verliezen en ik heb een grote neiging tot vals spelen. Boss haalt dus niet het beste in mij naar boven. Hij maakt mij fanatiek. Waarschijnlijk is dat ook de bedoeling. ‘Stel dat hij me zou laten winnen, dan is de prikkel naar verder herstel ook verdwenen’, zeg ik tegen mezelf. Ook om mezelf gerust te stellen en het verlies wat dragelijker te maken. Vervolgens doe ik extra mijn best. ‘Stel je voor dat zo’n jongen arrogant zou worden…’. 

Boss is betrokken bij de spelmiddag van een plaatselijke (nou ja, één-derde Nederland) ROC. De kinderen (lees: jongvolwassenen; tweede of derde klas MBO) hebben een circuit uitgezet met tal van spelen. Van midgetgolf tot voetbal. Van zakjes werpen tot basketbal. 

Ik begin natuurlijk met voetbal. Je moet om drie palen heen dribbelen en vervolgens afwerken op goal. ‘Een goal zonder keeper, dat schept perspectieven’, zeg ik tegen mezelf en ik pak een bal.

De bal springt direct van mijn voet en rolt zo ver weg dat van afwerken op goal geen sprake meer is. ‘Goed zo meneer, wilt u nog een keer?’. Een Surinaamse jongen kijkt mij alleraardigst aan. ‘Hij meent het nog ook’, denk ik. ‘Hij durft niet te zeggen: Ben je gehandicapt of zo?’ Ik onderneem een tweede poging. De bal springt weer weg, maar ik houd ‘m kort genoeg bij me om te kunnen schieten. ‘Goed zo meneer’, zegt een Marokkaanse jongen. Beleefd zijn de kinders wel. Ik loop door naar het midgetgolf. Met drie slagen ben ik klaar. ‘Goed zo meneer’, klinkt het weer.

De jongeren zijn vast geïnstrueerd. Denk erom: ‘Positieve feedback geven’. Plots komt mijn instructeur uit mijn diensttijd weer in beeld: ‘Wat zie je eruit. Ik zou nog geen dubbeltje voor je geven Glismeijer’. ‘Vooral niet doen dan’, repliceerde ik, ‘dommekrachten houden van dommekrachten’. Ondertussen vond ik mijn instructeur een geweldige vent. En eigenlijk vind ik Boss ook leuk. Boss is een baas. Boss is mijn sportinstructeur.

‘Hij zou alleen niet telkens moeten winnen’.