Dikke Dries en de gevulde koeken

Vanaf oktober mag ik beneden in het restaurant eten. Om 12.15 ‘warm’ en om 17.00 uur een ‘broodmaaltijd’. Door de week ben ik dus ‘altijd’ van vijf tot een uur of acht beneden. Daarna moet ik mij naar boven spoeden, omdat m’n kamergenoot omstreeks half negen het gordijn om z’n bed dicht doet en gaat slapen. Ik moet dus op tijd langs het gordijn rollen, wat al lastig genoeg is. Daarna kijk ik in bed een beetje tv. 

Op vrijdag, zaterdag en zondag is het restaurant beneden gesloten. Gelukkig zijn er in de yuppen-buurt waar Mattanja ooit resideerde, genoeg restaurants te vinden. In het begin ga ik op vrijdag niet naar huis, maar eten we bij ‘Dikke Dries’ aan de overkant. Ik heb Dries nooit gezien. Ik weet dus niet hoe dik hij is, maar zijn personeel is ‘aardig en behulpzaam’. Ze helpen me naar binnen en buiten rollen. Zelfs door een soort nooddeur als de VVD rond de verkiezingen ‘een borrel’ heeft. Die hulp is wel fijn voor Lianne. Ze heeft het zwaar.

 Ik voel me in de stoel namelijk net Timmy uit Southpark. Soms roep ik dan ook ‘Timmy, Timmy’. Ook onderweg naar en in het Wilhelminapark. Daar laat ze me in m’n rolstoel staan. Ze doet dus waarmee ze dreigde: ‘Ophouden nu, anders laat ik je staan. Ik doe het echt hoor’. Eenzaam en alleen sta vlakbij koningin Wilhelmina. Gelukkig komt Lianne terug. ‘Maar wel echt kappen nou’. Ik gehoorzaam wijselijk. 

Met haar verjaardag eten we met Guido en Mattanja bij de pizzeria links van de Hoogstraat. Ook daar is het personeel uiterst vriendelijk. Het valt me op hoe behulpzaam en vriendelijk mensen überhaupt zijn als je in een rolstoel zit. ‘De meeste mensen zijn aardig’ zei Klei al. Dat is wat anders dan Bregman betoogde, maar dat terzijde. Tegen iedereen die we op straat tegenkomen zeg ik ‘goedendag’. En warempel: iedereen groet en zegt wat aardigs terug. 

In de Hoogstraat zelf zijn ze ook al zo vriendelijk. Elke avond bestel ik bij de man die Boudewijn de Groot op gitaar speelt een ‘Latte’ (‘latte macchiato’ weet ik niet goed uit te spreken, alhoewel het vrij makkelijk is nu ik het woord zie staan) en een gevulde koek. Na een paar dagen weet hij al wat ik hebben moet: ‘Een Latte en een gevulde koek’. In het begin doe ik er altijd een zakje ‘Klene muntdrop’ bij. Kleine zakjes, want ze zijn binnen een dag al leeg. Als de arts zegt dat mijn bloeddruk veel te hoog is, stop ik ‘gedwongen’ met drop eten. Ik vind mezelf zielig: ‘Ik drink niet; ik rook niet en eet ook al geen dropjes’. ‘Het went wel’ zegt Lianne. Uiteindelijk weet ik te overleven. 

Mijn Vlaamse vriend valt met z’n neus in de boter als hij me op een bingoavond op de motor opzoekt en ‘Latte’ liederen speelt. Volgens mij speelt ‘Datheen’ voor het eerst bingo. We winnen ondertussen niets. We kunnen alleen maar hopen dat dat later in ‘Gouwestein’ of ‘De Reehorst’ anders zal zijn. ‘Of mogen ze daar van de dominee en de kerkenraad geen bingo spelen?’, vraag ik me af.

Als ’Latte’ er niet is, zijn er wel anderen, die het zakje van de gevulde koek voor me open maken. Mij valt, ook hier, op hoe belangrijk het OOP^[i] is, of in dit geval het VOP (Verpleegkunde Ondersteunend Personeel). Niet alleen de therapeuten en de verpleegkundigen maken de Hoogstraat tot wat ze is. Ook de medewerkers beneden, de koks, de beddenopmakers, de schoonmakers in hun groene shirt, de roostermakers, enz. Het gaat om het totaalplaatje. En dat plaatje is goed. 

Vorige week kwam ik op de gang ‘Latte’ weer tegen. ‘Hoe gaat het?’ ‘Goed’. ‘Gevulde koek? Ik heb nog twee dozen…’. Plots bedenk ik: ‘Zou die Dries daarom zo dik geworden zijn?’.

---

^[i] OOP is Onderwijs Ondersteunend Personeel.