Rijtest

Op maandag 15 april mail ik Hub met de vraag of hij nog rijlessen geeft.^[i] Een dag later, de 16^e dus, staat hij voor de deur. Een leuk en hartelijk weerzien.

Na de eerste les vraagt hij meteen een ‘rijtest’ aan bij het CBR. ‘Da’s snel, maar dingen gaan langzaam’. Hij rekent er op dat moment niet op dat bij het CBR allerlei alarmbellen gaan rinkelen. Zodra daar echter de naam ’Glismeijer’ klinkt, komt alles in beweging. Al snel daarna wordt gemeld dat ik op 30 april in Rijswijk een ‘rijtest’kan doen. 

Rijswijk. Ik heb eigenlijk nooit geweten dat dár een zelfstandige stad en gemeente is. Je associeert het met ‘verjaardagsfeestjes en De Drievliet’. Maar eigenlijk denk je ‘Rijswijk zal wel gemeente Den Haag wezen, ADO links af’.

Maar goed. Op Wikipedia is te lezen dat Rijswijk deel uitmaakt van de Metropoolregio Rotterdam Den Haag^[ii].‘Waarschijnlijk is daarom ‘Zestienhoven’ ‘Rotterdam The Hague Airport’ geworden’, flitst door mijn hoofd. Zoals een wijs man ooit zei ‘Als je het doorhebt, ga je het zien’. Ik heb het door en zie het.

Na een tweede les op 23 april moet het vandaag gebeuren. Eigenlijk heb ik geen idee wat er precies van mij verwacht wordt. ‘Het is vast iets met autorijden’, spreek ik mezelf moed in. Om 13.00 uur zal de ‘rijtest’ van ‘60 minuten’ plaats vinden. 

Eigenlijk is het allemaal reuzesnel gegaan. Vijftien dagen. In de Hoogstraat maakten mede revalidanten mij een beetje zenuwachtig met ‘Wel op tijd aanvragen, want voordat…’. ‘Ambtelijke molens…’. ‘Bureaucratie…’.

Om 11.00 uur staat Hub voor de deur. Hij heeft een shirt aan met de woorden ‘With God all things are possible’. Ik vraag me af of hij daarmee wil zeggen ‘Je kunt er niks van, maar wie weet…’. Ik mag zelf naar Rijswijk rijden. ‘Daar alvast een beetje rondtoeren en wennen voordat de test begint’. De rit naar en de verkenning van Rijswijk gaan goed. Zelfs zo goed dat ik denk ‘Dan zal het straks wel fout gaan’.

Herhaaldelijk is mij gezegd dat het vandaag niet om een rijexamen gaat, maar op de één of andere manier voelt het wel zo. Het gevoel te kunnen falen. Stel je voor dat ze straks zeggen ‘Je bent niet gezakt, maar we nemen wel je rijbewijs in. Je kunt je oude werk niet en nooit meer uitvoeren’. 

Om 12.00 uur word ik gesommeerd naar het CBR-gebouw te rijden. IK doe wat ik nooit gedaan heb: Hub gehoorzamen. We gaan koffiedrinken. Wel zo ontspannen. Onder de koffie blijkt dat ik niet de enige ben met zorgen en angsten. Ook Hub kent ze. De geplande huur van een ‘Ducati’ gaat morgen namelijk niet door. ‘Nu krijg ik een Kawasaki 900 CC’. Ik weet niet anders te zeggen dan ‘Soms is het leven ook wel erg zwaar en zit alles tegen’.  Gelukkig kunnen we nog steeds lachen. 

We eten een tosti ham kaas en bestellen nog een tweede koffie. Dat lijkt een beetje decadent, maar de kopjes in Rijswijk zijn klein. Waarschijnlijk omdat de examenklanten tijdens examens niet mogen plassen. Ik ga voor de zekerheid snel even naar het toilet en dan wordt het 13.00 uur. 

Een meneer komt aangelopen en stelt zich voor als ‘Mustafa’. We mogen hem volgen naar ‘kamer 1’ waar we geen trap voor op hoeven. Hij stelt me op mijn gemak en vraagt naar mijn situatie. Ik probeer eerlijk en netjes te antwoorden. Vooral netjes, denkend aan de collega van Linda en Roos, mijn logopediste. ‘Rustig praten, eerst uitademen, niet knijpen, laag in je stem, enz.’  Kortom ik probeer als een normale man over te komen. Dat me dat al vóór het infarct slecht lukte, hoeft Mustafa niet te weten.

Dan lopen we naar de auto. Voordat ik ga rijden, wordt eerst met een apparaatje de kracht van mijn rechterbeen gemeten. ‘Uitstekend’ zegt Mustafa. Waarschijnlijk slaat zijn meter op tilt. 

Hub gaat niet mee met de test en wenst me succes. ‘Ik ben nu overgeleverd aan Mustafa, of eigenlijk gewoon aan mezelf’. Ik rijd het CBR-terrein af de weg op. Ik moet daarvoor over een fietspad, maar gelukkig zijn er geen fietsers. Na een paar bochtjes komen we in een wat rustige straat waar ik een ‘noodstop’ moet maken. ‘Eerst moet de snelheid naar 40 en dan vol op de rem’. Ik vind het raar, maar doe maar wat ‘Mu’ zegt en hang gelijk in mijn gordel. ‘Een zesje’ zegt hij. ‘Wel voldoende, goed zo’. 

We rijden ondertussen door Rijswijk en de opdrachten worden steeds korter. Ook ‘geniepiger’. Niet dat ‘Mu’ geniepig is, integendeel. Maar hij geeft opdrachten als ‘Zo naar rechts’, waarbij je de eerste rechts niet in mag. Ik moet dus laten zien dat ik situaties doorzie. Ik ga de tweede rechts. Ik krijg ook de opdracht ‘Rijd naar de A13’. Een kwestie van borden volgen. We gaan de A13 op en er bij Delft Noord weer af. Het loopt eigenlijk allemaal gesmeerd. 

Voordat ik het door heb rijden we alweer naar het CBR-gebouw. Onderweg praten we o.a. over de kerk, waarden en normen en de islam. ‘Mu’ zegt dat ‘Alles waar ‘te’ voorstaat’ niet goed is. Dus ik gelijk het geijkte rijtje: ‘Televisie, Telegraaf’. Hij lacht. Hij kent dat rijtje niet, maar voegt gelijk toe ‘Tequila’. 

We komen aan bij het CBR-gebouw. Ik parkeer de auto, Open mijn portier met mijn rechterarm waardoor ik automatisch over mijn schouder kijk. ‘Mu’ is verrukt.  We gaan naar binnen en nemen weer plaats in ‘kamer 1’. 

Daar moet ik achter een autostuur gaan zitten. ‘Je hebt dat bestand over sturen met één hand wel gekregen?’ vraagt hij. Ik antwoord bevestigend en voeg eraan toe ‘Maar verder niet echt gelezen of geoefend’. Hij glimlacht ‘Dat dacht ik al’. Hij laat me het stuur linksom en rechtsom draaien. Dat gaat goed. En dan komt het er eindelijk uit: ‘Het is voldoende. U mag vanaf nu autorijden in een automaat. Via Mijn CBR krijgt u bericht’.

Ik dank de man hartelijk. Ik blij. Hub blij. Buiten zegt hij ‘Ik kan natuurlijk nooit zeggen 100% zeker dat het goed komt, maar ik had er wel alle vertrouwen in. Daarom heb ik direct de aanvraag gedaan’. We stappen in. Ik zit nu rechts op de instructeursstoel. Hij rijdt, gelukkig kan ik ingrijpen indien nodig.

Net na Zoetermeer drinken we bij Starbucks nogmaals koffie. Met koek. Want al met al mag de positieve ‘rijtest’ best even gevierd worden. 

En Hub…?
Nog steeds ‘eigenwijs’. Nog steeds ‘koppig’. Nog steeds ‘direct maar eerlijk’. Gelukkig ook ‘Nog steeds vol humor’. 
Hij blijkt – nu ook voor mij – een gewaardeerde en goede rijinstructeur. 

---

^[i] Zie https://glismeijer.com/2024/04/17/rijbewijs/, d.d. 2024-04-30.

^[ii] Zie https://nl.wikipedia.org/wiki/Rijswijk_(Zuid-Holland), d.d. 2024-04-30.