Beloofd is beloofd!

Het gebeurt niet elke dag dat iemand tegen me zegt ‘Je ziet er strak uit’. Afgelopen vrijdag overkwam het mij. In de Hoogstraat kreeg ik enkele injecties met botox in mijn linkervoet.

‘Je ziet er strak uit’, zegt Mark me na de botox-injecties. Hij fietst met een nieuwe patiënt door de gang. Voor de behandelingen spraken we even kort met elkaar en vertelde ik van de botox-behandeling. Vandaar zijn opmerking, al snap ik best dat ik er zonder botox behandeling ook strak uit zie.

De komende weken moet de botox zijn werk gaan doen. ‘En dan een loopspreekuur’, zei de arts. 

Ik merk dat ik pessimistischer word. Het lopen gaat nog niet echt geweldig en ik heb een beetje het gevoel dat de boel stagneert. In het begin begint je linkerhand het spontaan een beetje te doen. Maar dezelfde ontwikkelingen neem ik nog niet waar bij mijn been. En dan ga je toch denken ‘Als dit het nou eens is?’.

Ik had gehoopt op een morgen wakker te worden en uit mijn bed te kunnen springen. Maar die hoop lijkt ijdel. 

‘Valt er wel te hopen?’ vraag ik mezelf. 
‘En de hoop beschaamt niet’, antwoord ik mezelf dan maar om er achteraan te denken: ‘Maar bij Paulus gaat het over de hoop op de heerlijkheid’. Dan ploept Nietzsche en zijn uitspraak ‘De hoop is het kwaadste der kwaadste, omdat zij de marteling verlengt’ op.

Ergens lees ik ‘Is er nog hoop? Ja, een hoop ellende’.  Daar moet ik dan weer om glimlachen. Maar ondertussen besef ik dat er ook voor mij een moment komt waarop artsen zeggen ‘Meneer Glismeijer, we kunnen niets meer voor u doen’.

Dat moment is echter nog niet gekomen.
‘Niet je kop laten hangen’, zeg ik tegen mezelf. Die neiging heb ik soms wel. De 29^e moet ik weer naar de bedrijfsarts. Dan ben ik er een jaar uit. ‘Stel je voor dat je volledig afgekeurd wordt’, flitst door mijn hoofd. Maar ook dat is niet helpend. ‘Dat zien we dan wel weer’, spreek ik mezelf toe. ‘Komt tijd, komt raad’. En dan is het of ik God Zelf hoor zeggen ‘Ja hallo, Ik ben er ook nog’.

Stom dat je dat soms zomaar vergeet. Ooit zei mijn schoonvader in een Rotterdams kinderziekenhuis ‘Groter dan de Helper, is de nood toch niet?’. 
Wijze man…

Dan denk ik aan de woorden ‘tegen hoop op hoop’. Woorden uit Romeinen 4, waar de Nieuwe Bijbelvertaling heeft ‘Zelfs toen alle hoop vervlogen was, bleef Abraham hopen en geloven’. In zijn geval ging het om de belofte dat hij vader van een groot volk zou worden. Hij had echter geen enkel kind. En toch bleef hij hopen, tegen alles in.

Nu heeft God niet aan mij beloofd dat ik een groot volk zal worden. Ook niet dat ik zal kunnen hardlopen en sprinten. Maar wel ‘dat Hij mij tot Zijn kind en erfgenaam aanneemt, en daarom van alle goed mij verzorgen en alle kwaad van mij weren, of ten beste keren wil’.

Daar word ik dan weer vrolijk van.
‘God is geen man, dat Hij liegen zou,
of een mensenkind, dat Hij ergens berouw over hebben zou.
Zou Híj iets zeggen en het dan niet doen?
Zou Híj spreken en het niet gestand doen?’ (Numeri 29:19).

Beloofd is beloofd!