Keuringsprocedure

Op 10 maart krijg ik het bericht dat overeenkomstig het verzuimprotocol een keuringsaanvraag is gedaan omdat ik ‘het werk als predikant in de gemeente gedeeltelijk niet verricht’.  

De beheercommissie centrale kas predikantstraktementen heeft deze aanvraag verwerkt en verzekeraar a.s.r. opdracht gegeven de keuring in gang te zetten. Het is namelijk noodzakelijk dat ik alle de vier taken van het ambt goed uitvoer: 1. prediking, 2. pastoraat, 3. catechese/vorming en toerusting, en 4. bestuur. 

Ik lees de woorden, begrijp de tekst, maar toch moet ik het even laten ‘indalen’. 
‘Dit is het begin van het einde’, is eigenlijk het eerste wat bij me op komt.

Het tweede is: ‘Punt 4 bestuurswerk heb je nog niet gedaan…’. 
Ik ben wel begonnen met preken, pastoraat en catechese, volg cursussen, maar bestuur kan prima zonder mij, dacht ik. Er is immers nog een kapitein op het schip. 

Het derde dat ik denk is: ‘Ik wil niet afgekeurd worden’. Waar ik eerst dacht ‘Dan maar een huisje in Frankrijk. Daarvandaan kun je ook schrijf- en bureauwerk doen’, denk ik nu ‘Ik wil preken. Ik wil de gemeente in. Ik wil niet afgekeurd worden’. 

Dat ik voor mijn herseninfarct al door velen afgekeurd ben, schijnt normaal te zijn. Een ervaren collega zei tegen me: ‘Je hebt altijd je fans en je hebt altijd mensen die bidden dat je maar snel een beroep zult krijgen of snel zult vertrekken’.

Kortom, ik zit in de vechtmodus.
In de vechtmodus ben ik altijd gemeen en ongenuanceerd. Als je vecht denk je maar aan één ding: overleven, de ander effectief en definitief uitschakelen.

Dan schieten de woorden van de preek van afgelopen zondag naar boven ‘Handel niet uit geldingsdrang of eigenwaan…’ en ‘Laat onder u de gezindheid heersen die Christus Jezus had’. Ik schaam me. ‘Je kan het mooi zeggen… Practice what you preach…’

Ik denk aan wat mijn niet-christelijke kapper me verzekerde: ‘Het gaat toch zoals Allah het wil’.

Toen al deed hij me denken aan Psalm 62:4

Doch gij, mijn ziel, het ga zo ’t wil,
Stel u gerust, zwijg Gode stil;
Ik wacht op Hem; Zijn hulp zal blijken.
Hij is mijn rots, mijn heil in nood,
Mijn hoog vertrek; Zijn macht is groot;
Ik zal noch wank’len, noch bezwijken.

Als God wil dat ik afgekeurd word, dan word ik afgekeurd.
Als God niet wil ik afgekeurd word, dan word ik niet afgekeurd.
‘Maak het allemaal niet zo zwaar… Rustig… Zei je zelf niet dat…’

Ik lees Psalm 62 en kom tot rust.

Hoe het ook loopt: ‘Zijn hulp zal blijken’.
Dat is trouwens al lang gebleken…