Paniek

Of het blijvend is, weet ik niet.
Het gaat eigenlijk steeds beter emoties te reguleren.
Maar soms…
Soms ben ik zomaar tot tranen toe geroerd.

Als ik mensen uit hun bol zie gaan van vreugde, vloeien ook bij mij al snel de tranen. 
Emotiebesmetting noemen ze dat.
Gelukkig slaat Lianne het zwijgend gade.

Da’s altijd nog aardiger dan “idioot” tegen me roepen.
Ooit deed een medebewoner in de Hoogstraat dat toen ik lachte om iets onbenulligs.
Tegelijkertijd wist ik toen “Eigenlijk heeft ie wel een beetje gelijk”. 
Nu denk ik: “Misschien wel veel beetjes”.

Het is zaterdagochtend en plots slaat de paniek toe.
Ik zit boven in mijn kamer in badjas aan een preek te werken, als plots iets begint te tikken.
Niet zachtjes, maar hard.
Verbaasd kijk ik naar rechts, richting de trap naar zolder.

Het tikken wordt luider.
Zo luid dat ik vrees dat er iets op klappen staat.
Lianne is net naar de stad, iets met zussen en nichten. 
Het is dus aan mij om kalm, handelend, reddend op te treden.

Ondertussen vrees ik met grote vreze.
Ooit, lang geleden, stroomde de boiler op zolder leeg.
Liters water liepen toen ongevraagd de zoldertrap af.
Destijds was de trap nog dicht.
Tegenwoordig open.
“Straks stroomt het water van de zolder zo de gang beneden in…”.
“Zal je zien, alles net gestuukt… ”.

Kortom, er ontstaat iets van paniek in mijn hoofd.
Ik loop richting de trap naar zolder.
Op de overloop hoor ik echter dat het geluid van beneden komt.
Snel ga ik naar beneden.
Nou ja, snel…

“Onthouden: Hell below. Naar beneden dus eerst l, links.
Eerst je linkervoet en dan rechts bijsluiten”.
Toch handig die tips van die Amerikaanse ergo. 
Ze zijn verinnerlijkt en blijken in noodsituaties te werken.

Beneden gekomen, wordt het tikken luider en luider.
“Het komt uit de keuken”.
In de keuken lokaliseer ik het tikkend geweld.
Het is de kraan.
Het lijkt of tie op springen staat.
“Kan een kraan ontploffen?”
“Straks staat de keuken ook nog blank”.
“Straks staat de brandweer te pompen als Lianne thuiskomt”.

Ik zet de kraan open en het tikken verdwijnt.
Doe ik echter de kraan weer dicht, dan begint na enkele minuten het tikken weer.

“Waarom gebeuren dit soort zaken op zaterdag, als Lianne niet thuis is?” flitst door mijn hoofd.
“De preek moet nog af en geprint”.
Ik weet dat kalmte je kan redden, maar ik ben lichtelijk in paniek.

Ik besluit de aannemer te bellen, al is het zijn vrije zaterdag.
In paniek doe ik mijn verhaal.
Hij blijkt geen last van emotiebesmetting te hebben.
Hij luistert, stelt gerust “Nee joh, helemaal niet erg dat je belt”.
Hij besluit het gesprek met “Wacht even, ik bel je zo terug”.

Twee, drie minuten later belt hij en zegt “Er komt zo iemand langs”.
Alleen dat al geeft een beetje lucht.
Dat ik gewoon op zaterdag, het weekend, toch geholpen word.
Het tikken gaat gewoon ondertussen gewoon door…
“Als de boel maar niet net voordat ie er is ontploft”.

Een half uurtje later staat ie voor de deur.
De – ik denk: oudere – broer van een oud-leerling.
“Toch fijn als je allemaal handige jongens hebt”, gaat door mijn hoofd, denkend aan de familie.
Hij laat zijn schoenen buiten staan, omdat hij net “op het land geweest is”.
“Daarom hebben klompen geen veters”, denk ik, maar zeg het niet.

Hij loopt naar de keuken en drukt op de hendels van de kraan.
Snel blijkt hij de oplossing te hebben.

“Als je drukt, komt er geen lucht bij en tikt ie niet. 
De kraan is… De hendels zijn niet goed, er komt lucht bij en daarom tikt ie”.

Ik probeer zo intelligent mogelijk te kijken, al moet het voor hem een raar gezicht zijn: een gehandicapte nette man met z’n badjas nog aan.
Hoe het ook zij.
Met veters bindt hij de hendels van de kraan zo vast, zodat ze niet tikken.

“De kraan moet vervangen worden”.
Het voegt eraan toe “Dat gaat vandaag natuurlijk niet lukken, maar komende week zal de loodgieter…. Je kunt deze kraan dus even niet gebruiken”.

De week erop monteert een loodgieter een nieuwe kraan.
Nou ja, één loodgieter.
Er moet een tweede loodgieter bij komen, omdat de leiding of de aansluiting ver naar achteren zit. Het blijkt een lastige klus.
Maar uiteindelijk wordt het gefikst.

Vandaag gaat de hele geschiedenis weer door m’n hoofd, als ik water pak voor de koffie.
Het is inmiddels toch alweer een paar weken geleden.
Alleen bedenk ik me net: “Ik heb nooit een rekening gekregen…”.

En ik raak niet eens in paniek.