Jarig

Morgen is ze jarig.

Ik kijk naar foto’s van vroeger.
Foto’s die in Ermelo, in Breda en in Büren (Duitsland) op of bij mijn kledingkast hingen.
Destijds gaven de foto’s kleur aan het bruingroene leven.

Ik bekijk de foto’s, die blik.
Zo kan ze nog steeds kijken.
Al zijn we bijna 40 jaar verder.

Raar is dat eigenlijk, dat ze altijd jong blijft.
En mooi.
Al weet ik heus wel dat het niet om het mooie gaat.
“Het gaat niet om de buitenkant, maar de binnenkant” zei mijn moeder.
Ik dacht toen “Dat zal best, maar ik vind de buitenkant mooi”.

Hoe mooi de binnenkant is, ontdekte ik pas echt in de loop der jaren.
In een wereld waar schijn vaak meer indruk maakt dan zijn.

Oom Nico zei vroeger “Als je de mensen leert kennen, ga je van de dieren houden”.
Ze houdt van dieren.
Maar ook van mensen.
Metterdaad.
Oftewel daadwerkelijk.

Liefde kun je niet afdwingen.
Je kunt niet zeggen “Jij moet van mij houden”.
Nou ja, je kunt het wel zeggen, maar of iemand dan echt van je houdt…

Liefde toont zich in daden.
Maar ook dat leerde en ervaarde ik pas echt bij het ouder worden.
Hoe vaak wordt je geliefde je mantelzorger?

Een wijze man zei ooit:
De liefde is geduldig en vol goedheid.
De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid.
De liefde is niet grof en niet zelfzuchtig.
De liefde laat zich niet boos maken en rekent het kwaad niet aan.
De liefde verheugt zich niet over het onrecht maar vindt vreugde in de waarheid. 
De liefde verdraagt alles.
De liefde gelooft alles.
De liefde hoopt alles.

Hij eindigt dan met te zeggen “in alles volhardt ze”, houdt ze vol.

Ik bedenk me dat zij dat gedaan heeft: volharden, volhouden.
Met mij.
Da’s niet alleen lief, dat is liefde.

Want je zou denken: “Met jou? Nou dan is ze nog niet jarig”.

Morgen is ze jarig.