Kleine jongens worden groot

Gisterenavond. 21 juni 2019, waren we in Cinetol in Amsterdam, waar Maurits Westerik met zijn band Bewilder optrad.
Als de dag van gisteren herinner ik me de eerste keer dat ik hem zag. Clublid en vriend Bram zat namelijk in een bandje met de naam Mint en nodigde me uit omdat hij in de open lucht bij studio de Gonz zou spelen. Destijds zat die club nog bij de Jeruzalemkapel.
Na afloop vroeg Bram: “Die Maurits is goed he?”. Ik kon het alleen maar beamen. Het was mooi om te zien: jonge jongens die een enorme vreugde beleven aan het maken van muziek. Ik herkende ook iets van mijn eigen dromen als tiener. Ik zal niet de enige zijn die ervan droomde een grote rockster te worden, of speler van Ajax, Feyenoord of Utrecht (ja, ja, ik houd hier rekening met Nieuwegeinse gevoelens).

De band Mint hield na één cd – die hier nog in de kast staat – op met bestaan. Bram ging het onderwijs in en is inmiddels directeur van een grote scholengemeenschap in Rotterdam. Maurits ging door in de muziek. En warempel, met de band GEM breekt hij door als hij op 9 juni 2003 het voorprogramma van The Libertines mag verzorgen in de Melkweg. The Libertines vallen eufemistisch gesproken een beetje tegen die avond, waardoor het enthousiasme voor GEM groter wordt.
GEM wordt een naam, zoals dat heet.

Inmiddels zijn we 16 jaar verder. GEM bestaat niet meer, Maurits is ondertussen directeur van Best Kept Secret geworden en maakt gelukkig ook nog steeds muziek met zijn huidige band Bewilder. Hun eerste album “Dear Island” uit 2015 werd zeer goed ontvangen. Maar goed, gisteren speelden ze dus in Amsterdam. Zeven nummers van Dear Island en zeven nieuwe nummers. En het rockt.

De avond wordt geopend met “Blue Monday”, de singel die dit jaar op Blue Monday verscheen, en eindigt met de toegift Forza. Pas dan doet Maurits zijn zwarte vest uit in een erg warme zaal, wat mij weer deed denken aan de vraag “Wanneer ga je zonder toga?”. Maar goed, alles voor de performance zullen we maar zeggen.
Het valt op hoe goed de band op elkaar ingespeeld is. Daardoor kan er gevarieerd worden in de Dear Island nummers. Mooie solo’s op gitaar van Bram Kamphuis, strakke bas van Diets Dijkstra, mooie melodieën op de toetsen van Arjan de Bock en geweldige drumwerk van Bram Hakkens die al drummend prachtige tweede stemmen zingt. The Unknown (mijn favoriete nummer) en Tied Up zijn er goede voorbeelden van. Overigens ontbreken tijdens Forza de bekende karatetrappen vanwege ruimtegebrek op het podium. Verstandig…

Kortom, een mooie avond, waarbij je ook weer terugdenkt aan die keren dat Maurits solo optrad op Acoustifest. Wat een verschil kan akoestisch en elektrisch maken. En ook weer niet, de inhoud, de liedjes staan!

Rest de teksten… Ooit was Maurits te gast bij “Hart op de tong” in Utrecht. Liedjes werden akoestisch gezongen en er werd doorgevraagd “Waarom zing je dit of dat…?” “Wat wil je je publiek doorgeven?”. Ik heb dat altijd een mooi idee, een mooie format gevonden. Of zoiets ook in Nieuwegein kan en hoe dan de exacte invulling zou moeten zijn… Daarover zou nog even nagedacht moeten worden.